Ik ben Patricia, alleenstaande moeder van 2 kinderen met autisme. Ik ben al meer dan 25 jaar werkzaam in de verstandelijk gehandicapten zorg. 

 

In 2009 werd mijn jongste zoon geboren. Al snel was duidelijk dat hij een speciaal jongetje was. Hij had zijn eigen ritme en zag de wereld op zijn eigen unieke manier. Al snel kreeg hij de diagnose ASS met een disharmonisch IQ, TOS en prikkelverwerkingsstoornis. 

School was meteen vanaf het begin een verzoeking, hij moest veel en zag er niet het nut van in. Waarom moest hij rekenen? Hij had toch een rekenmachine? Waarom moest hij schrijven, hij kon toch typen? Waarom moest hij Nederlandse woordjes leren, als hij de Engelse taal veel fijner vond om te communiceren? Hij spreekt ook Engels nu, met hier en daar een verdwaald woordje Nederlands. 

Waarom kan hij niet Esperanto leren op school? Of leren om een raket te bouwen, zodat hij naar Mars kan om de planeet te kolonialiseren? 

Maar hij ging naar school, omdat het moest. Maar de prikkels van een schoolomgeving waren toch al snel teveel voor hem. Hij had veel moeite met veranderingen, andere leerlingen, leerkrachten... puur omdat hij zich niet veilig voelde. Want Autisme is eigenlijk puur het verlangen om veilig te zijn en als er onduidelijkheid is, dan is er geen veiligheid. 

 

In 2022 werd duidelijk dat school hem niet kon bieden wat hij nodig had. Aodhan is 13 jaar en heeft school uitgespeeld, want er is geen passend onderwijs voor hem.

 

Er werden alternatieven gezocht, maar een zorgboerderij of een groengroep van de sociale werkplaats is geen geschikte plaats voor Aodhan. Hij heeft specialistische 1 op 1 begeleiding nodig van iemand die hij vertrouwd en op dat moment is de enige die hem dat kan bieden zijn moeder, ik dus.

 

In 2020 ben ik gestopt met werken. Door Corona kwam alle hulpverlening stil te liggen en zonder specialistische thuisopvang kon ik niet werken. 

 

Ik heb besloten weer aan het werk te gaan samen met Aodhan. En een koeriersdienst is precies dat wat we nodig hebben. Aodhan heeft zijn 1 op 1 begeleiding in een kleine ruimte (de auto/bus), heeft een nuttige daginvulling, komt in contact met allerlei mensen en is bezig, buiten in de wereld in plaats van in een lokaaltje. En ik vind het heerlijk om onderweg te zijn!

 

In het begin zal ik het meeste werk doen, aangezien Aodhan nog wel naar school gaat. Op dagen dat het hem niet lukt om naar school te gaan, wegens overprikkeling, ziekte van de leerkracht of activiteiten, dan gaat hij met mij mee op pad. 

 

De verwachting is dat Aodhan steeds minder en minder naar school kan gaan, puur omdat school geen geschikte plek is. Juf en de andere leerkrachten zijn heel lief voor Aodhan en willen het beste voor hem, alleen kunnen ze niet bieden wat Aodhan nodig heeft. 

 

Daarom is het belangrijk dat we nu al opstarten met Autispeed.nl, zodat we niet in een gat vallen van niets doen en verveling.